Dag 4: Rabanal del Camino - Molinaseca.

Rabanal del Camino  - Foncebadon - Cruz de Ferro - Manjarin - El Acebo - Riego de Ambros.
Afstand: 25 km.
Zonnig en erg heet.

En dan ga je vertrekken en is dit het uitzicht. Super toch. In het duister op weg gegaan naar de Cruz de Ferro. Toch nog even mijn jack aangedaan, want het was aardig fris. Nog een korte stop in Foncebadon en dan verder.
Veel van gehoord en dan verwacht je er ook veel van. Nee dus. Ik verwachtte dat het boven op een berg zou staan. Dat was dus niet zo. Ik was er ook eerder dan verwacht. Dus toch even omschakelen.

Daar ook mijn steen neergelegd. Ook een steen neergelegd voor mijn vrienden, dat ook zij mogen loslaten wat losgelaten mag worden. Dit ondanks dat zij (nog) niet in staat zijn om de Camino te lopen. Verder met Elisabeth en Mauro gelopen. Een eind verder kwam Antonio er ook bij. De groep schuift als een harmonica in en uit elkaar. Dan loop je samen en even later weer niet. Niemand is gebonden om erbij te blijven of om mee te gaan. Het vindt zijn weg wel.
Verder gegaan naar El Acebo via Manjarin. Daar met Clionah een bocadillo gedeeld. Een is ons beide teveel. Zo deel je van alles onderweg. Het is echt net een grote familie. Vandaag deelt de een en morgen de ander.

Onderweg nog met de Zuidafrikaanse zusters gesproken. De ene liep als een speer, terwijl de ander heel veel last had.

En onderweg naar boven van prachtige vergezichten kunnen genieten. Dit laatste stuk was echter erg zwaar. Het was daar toen ongeveer 30 °C zei Antonio later. Constant stijgen en dalen.

Zo rustig doorgelopen tot Molinaseca. Daar de brug over en dan ben je in het plaatsje zelf.
Ik ben daar even blijven zitten bij Grace en even later kwam Antonio er ook aan. Clionah kwam er niet bij zitten, want zij was te moe en had overal pijn.

Later intrek genomen in Alberque Santa Marina. Net onderkomen met een tuin en terras waar je kon zitten. Met Grace nog een wasmachine gedeeld.Met elkaar nog uit eten geweest. Een pelgrims menu (vooraf, hoofdmaaltijd, toetje, water en wijn) voor maar €9,00. Antonio dook gelijk naar binnen en was weer aan het ritselen. Hij fikste het dat wij nog een extra voorafje kregen en aan het eind kregen wij ook nog een streekdrankje. Het leek op limoncello, maar dat was het zeker niet. Het was veel sterker en verraderlijk.

Het was een mooie maar zware dag.  Een dag van afzien en jezelf tegenkomen. Van keuzes om te blijven of door te gaan. Zo hebben wij gekozen om in Molinaseca te blijven en niet door te gaan naar Ponferrada. Enigszins jammer want daar was feest, maar wij waren te moe. Zij hadden middeleeuwse feesten met kramen met tapas en traditionele en streekwijnen, muziek, zang en dans. Kortom het leek mij wel wat toe.
De vrouw uit Tarragona is wel doorgelopen, maar ik hoorde de dag daarna dat zij pas tegen 19:00 uur daar waren en toen zo moe waren dat zij niets van het feest hebben meegekregen.

Grace, Cliona, ikzelf, Mauro, Elisabeth, Antonio, Juan en Pepe.