zaterdag 29 augustus 2015

Nog  minder dan 1 week en dan ...
Het schiet nu echt op. Volgende week vliegen naar Santiago en dan met de trein naar mijn vertrekpunt in Leon.

vliegticket ... check
paspoort ... check
credential ... check
geld ... check
routebeschrijving ... check
rugzak ... check
wandelschoenen ... check



De nodige informatie voor het thuisfront op een rij gezet. Op het werk de zaak zodanig overgedragen dat het daar ook prima verder kan draaien. Immers niemand is onmisbaar voor het werk. Al denken sommige mensen daar anders over.

Spoedig hoop ik deze aanwijzingen te zien en te volgen. Dan ben ik pas echt aan mijn Camino begonnen. Een Camino waar ik nog niet van weet wat het mij zal brengen. Dat het mij wat zal brengen is echter een gegeven.
Ik laat het maar over mij heenkomen en zal het ondergaan zoals het komt. Een Camino loop/wandel je immers niet, een Camino onderga je. Dat beleef je!

dinsdag 18 augustus 2015

Nog 2 weken en dan ...



46e Dodentocht te Bornem, Belgiƫ.

Donderdagmiddag vertrokken naar Bornem voor deelname aan de Dodentocht (DoTo). Onderweg Fatima opgehaald en samen de reis aanvaard. Vlotte reis gehad en rond 17:30 uur daar aangekomen.

Traditiegetrouw de polsbandjes gekregen op het scoutingterrein die voor dit weekend tot een camping was omgetoverd.

Daarna naar onze centrale locatie gegaan en daar de bekenden gegroet en kennis gemaakt met de "nieuwelingen", vervolgens snel de tent opgezet en een rondje over het terrein gemaakt en andere bekenden gesproken. Het was weer een warm welkom met gelijkgestemden.
Onze groep bestond voornamelijk uit de 4-daagse detachementsleden van Den Haag, Noord-Holland en Noord-Nederland. Verder enkele lopers van de Landelijke Eenheid en Midden-Nederland. De verzorging was verdeeld over 3 groepen.
In totaal hadden wij 19 lopers of zoals het in Belgiƫ heet, stappers.

Donderdagavond hebben wij een enorme plensbui gehad. Die werd voorafgegaan door enkele flinke windstoten. Door die windstoten ging onze centrale tent even liggen. De 2 personen die er toen onder zaten, konden gelukkig goed er onder vandaan komen. De bui hebben wij in de vrachtwagens afgewacht. Na de bui heel snel samen weer een onderkomen opgezet en gezellig met elkaar aan tafel.
Enkele tenten op het terrein waren deels losgeraakt of ondergelopen. Vooraan op het terrein kon het vele regenwater niet snel genoeg weg en er ontstond een behoorlijke waterplas waarin enkele jongelui zich in konden uitleven.
In de loop van de vrijdagmiddag kwam de jarige Martin ook aan met Gea. 



Vrijdagmiddag met Fatima naar de inschrijftent en shop gelopen en daar mijn scanticket opgehaald. Daarna wat drinken, rusten, spulletjes in orde maken, voeten verzorgen en rondlummelen. Toen iedereen terug was bij de centrale tent hebben wij samen een beste pastamaaltijd naar binnen gewerkt en was het de beurt aan de afplakkers om de lopers die dat wilden of nodig hadden klaar te maken voor de tocht.

Rond 20:30 uur met de hele groep naar de start gegaan en daar begon het lange wachten op het startschot en het lange schuifelen totdat je voorbij de scanmat was. Ik was pas om 21:29 uur over die scanmat. Het was goed weer. Warm, droog en nagenoeg windstil. Beter gezegd tegen het klamme aan. 



De eerste kilometers is het traditiegetrouw meebewegen met de massa door de smalle straten daar en dan verlaten wij Bornem voor de kleine lus. Via Weert en Brandst terug naar Bornem en daarna verder via Hintgene, Wintam, Ruisbroek, Kalfort, Breendonk, Londerzeel, Steenhuffel, Merchtem-Peizegem, Bruggenhout, Opdorp, Lippelo, Puurs, Oppuurs, St Amands, Brandst en terug naar Bornem. Een totaal van 100 km en dat alles binnen 24 uren.


Onderweg kom je nog bij de Duvel brouwerij langs. Daar krijg je uiteraard ook Duvel aangeboden. Een klein deel van de wandelaars besluit dan meer dan een te nemen en stapt daarna uit de tocht. Een eind verderop kom je bij de Palm brouwerij en daar laat een veel groter deel zich de Palm goed smaken om daarna in de bezemwagen (een heuse touringcar) te stappen en terug te gaan naar de start. 
Zij hebben dan weliswaar de tocht niet volbracht, maar hebben wel een machtig mooie stapavond/nacht gehad.
Verder is de verzorging onderweg goed. 
Je krijgt genoeg eten en drinken aangeboden, al is het altijd verstandig om ook zelf wat mee te nemen (voor de zware momenten).



Wij  hadden ook een eigen verzorging en die was weer prima dit jaar. Er was geen nee te koop en het enige wat wij zelf moesten doen was het lopen. Eten (warm eten, ontbijt en onderweg), drinken, massage, afplakken, voetverzorging, tapen kortom zij regelden alles. Een super verzorgingsteam!!


Onderweg veel bekenden gezien  en gesproken. Op zo'n 5 km voor de finish nog een jongedame op sleeptouw genomen. Wij hebben haar meegenomen tot een rustpost van onze groep en haar daar achtergelaten om bij te komen. De dames van de verzorging hebben zich om haar en haar vriendin bekommerd en daarna is zij door 2 lopers van ons die al gefinisht waren, meegenomen tot aan de finish toe. Mooi dat wij toch iemand hebben kunnen helpen. Noah en Kelsey, jullie zijn kanjers!!

Bij de finish in de grote tent afgemeld en daar het  diploma, medaille met cijfer 7 en tasje met lekkers in ontvangst genomen en terug gelopen naar onze laatste post om de overige wandelaars binnen te halen. Daar hadden wij muziek en werden de lopers voor de laatste km nog even bemoedigend toegesproken/-geroepen. 
Aan het eind kwamen de bezemwagens en de organisatoren nog voorbij. Een en al gejuich en getoeter en nadat gezamenlijk het "You'll never walk alone" ten gehore was gebracht, begonnen wij met het afbreken van de rustplaats en alles opruimen.


Daarna zijn wij terug naar de camping gegaan en daar hebben wij met elkaar nog wat gegeten. Enkele groepsleden waren al zo moe dat zij al in dromenland waren. Op de camping was het al vroeg stil. Iedereen was moe en slaperig.
Er was weer een recordaantal deelnemers namelijk voor het eerst meer dan 12.000. Daarvan heeft 65% de finish gehaald.

Bij de start was het warm en droog, maar later die avond hebben wij een felle regenbui gehad van ongeveer een half uur. Daarna bleef het benauwd en in de morgen kregen wij weer een miezerig buitje, maar om 12:00 uur begon het weer te regenen en daarna is het pas in de avond droog geworden.
Het was weer een mooie Dodentocht. Een tocht van vreugde, pijn en verdriet. Een tocht van doorzetten, twijfelen en voor sommigen ook opgeven, maar bovenal een tocht die er mag wezen. Ik hoop er volgend jaar weer bij te zijn en dan voor de 8ste keer.